Дмитрий Акулич
Ляцець у неба
Трымайся за мяне!
Каб не адчуць свой страх.
Каб быць упэўненай у сябе –
Трымайся толькі за мяне!
02.2019
*****
Калі заплюшчваю я вочы,
Я бачу вобраз твой!
Калі не побач, к табе хочу!
Я закахаўся, дужа, зноў.
Я асалоду шчасця маю –
Не верагодны чалавек!
Я нібыта на крылах, я лятаю.
Я ўздымаюсь на паверх.
У іншым асяроддзі зараз.
Зачараваны толькі ў цябе!
І штосьці ўнутры зайгралась,
Бо перашкод не існуе.
Я адчуваю болей моцы
І прыгажэй, я бачу свет.
Я рады дню, я рады ночы!
Я адганяю колькасць бед.
І думкі толькі пра цябе.
Абдымкі, пацалункі з намі.
Сэрца злучылі мы ў сабе.
Я добра адчуваю – закаханы!
05.2019
*****
Балючы крок раблю я моўчкі,
Бо розніцы няма, каму казаць.
Адзін параз, а вас тут колькі!?
Хапае, каб зубы сціскаць.
І быў той час, калі казалі вусны.
Але насамрэч, лепей прамаўчаць.
І беглі хутка, год за годам, вёсны –
Стаміўся я нарэшце вандраваць.
Спыніўся я на позірк чалавечы,
Бо знікла разам усё вакол.
І толькі ён адзін, з далечы,
Усё зразумеў, ні слова ў дакор!
Дзяўчына русая, з блакітнымі вачыма.
Нібы сачыла, што адбудзецца далей.
Ці будзе як раней, ці ўсё ж магчыма?
Я рызыкну каханнем на давер.
09.2020
*****
Сышоў, надышоў прыпынак.
Ты адчуваеш час знутры.
Пустая плошча або рынак,
Па-рознаму прайшлі гады.
Дзе цябе толькі не насіла,
У выніку сябе ты не знайшоў!
Выдаткаваная любоў і сіла,
Час выхаду і змены падышоў.
І шмат знаёмых атрымаў,
З якімі больш няма тут зносін.
Сябе шукаў, сябе зламаў:
Апошнюю сустрэў ты восень.
Праз пару крокаў згіне імя,
Маршрут вядзе ў адзін канец!
І не чуваць звароту, Дзіма!
Ня быў пасланы за табой ганец.
10.2017
*****
А ў гэту ноч знікаюць ліхтары,
Калі знахожуся пад імі.
І за спiной нябачныя яны.
Зганяюць у цемру мае цені.
Па вуліцы зіхцяць агні.
Наперадзе шляхі малююць:
Абрысы чалавека, мабыць міражы,
Ці праўду, разабрацца цянуць.
Кроку назад ніякага няма,
Бо можна заблудзіцца болем!
І я іду, наўзгон, да вобраза,
Які здаецца шэрым змрокам.
Да раніцы, паспець мне б дакрануцца!
Ці хопіць часу да аблічча?!
Ён заклікае болей не спыняцца.
Прайсці, каб потым ганарыцца.
Можа мне мроіцца, мяркую…
А да адказу, трэба ўсё прайсці.
Пастаўлю мэту, гэтым рызыкую –
Ці будуць да світання ліхтары!?
05.2019
*****
Я адпусціў яе – выпраўленні.
Адчуў сябе па-новаму знутры!
Я не забуду ўсе імгненні,
Ад пераходу стану мітусьні.
Вецер свабоды зноў ахопіць
І я бягу туды, куды хачу.
І абавязкі клопату не гоняць.
Я нібы з крыламі і я лячу.
Ніякай болі, змрочных думак –
Не аб цябе абшар вакол.
Усё роўна мне да чутак.
Зганіць шчасце твой праклён.
Няма прыпынкаў на сумненні.
Я не баюся дрэнных слоў!
Я маю рацыю, учынак на звальненне.
Я выйшаў з шэрасці кутоў.
03.2019
*****
Згубілі сувязь паміж намі.
І меж не бачна, дзе ж мы ёсць!?
Сум ля ракі, сум між дамамі
І дзе гамоняць сваякі.
Адкрыю вокны – свежае паветра.
Прайшлось па перажытку дзён.
Цэтлік кахання ў сэрцы непрыкметна,
Але пачуцці болю на праклён.
Час разганяе ўскладненьні,
Але ж павольна, мне б хутчэй!
Нажаль, назад ён не паверне,
Трэба трымацца мне мацней.
Шмат перашкод наперадзе яшчэ.
Бачу цябе заплюшчыў вочы.
Святлом халодным ты мяне,
А я ўсё ж, к табе зноў хочу!
05.2019
*****
На барацьбу мы выйшлі разам:
Каб волю бачыць, а не чуць!
Пад бел-чырвона-белым сцягам,
Людзі свабодаю жывуць!
Не хочам мы чакаць, баяцца!
Хочам сумленных выбараў, правоў!
Мы вырашылі разам, аб'яднацца,
Каб самастойна вырашаць свой лёс.
Апошні вечар розных пакаленняў.
Плошча шуміць – рэжым падзе!
Натоўп вялікі, жнівень зменаў,
Да перамогі нас вядзе!
07.2020
*****
Я падарожнічаю, але ж у думках.
Бо сёння ў вечар я адзін.
“Як прабіраюся па вулках,
Што завядуць мяне ў цір.
Дзе барацьба, не быць мішэнню,
А брацца, ціснуць на курок.
І класці сабе ў кішэню –
Карысць, за пройдзены ўрок.
Хтосьці застаўся, я ж далей,
Прайдуся, па беразе марскім.
Пасля заходу сонца, я хутчэй,
Бягу ад хвалевых чарцей.
Ад тых, хто хоча патапіць
У бруду фальшы і хлусні!
Схаваць мяне, а больш спыніць:
Каб да вяршыняў я не змог дайсці.
Не азіраючыся. Шпарка. Я далёка!
Змагу працягнуць марыць зноў
І ўглядаючыся, як расквітае зорка,
Я прыбяру свой парасон.
Паблізу, да мяне, але гэта здаецца.
І нятутэйшая, чужая, ад мяне!
А я ж далей, дзе родная з'явіцца.”
Усё ж я веру, веру ў сябе!
01.2019
*****
Каго хачу я падмануць?
Цябе, сябе, а можа ўсіх астатніх?
Хачу старонку разгарнуць –
Тут не хапае папярэдніх!
Так! Я іх сарваў, спаліў!
Сапраўдныя засталіся старонкі.
Я рады, што гэта я стварыў –
Навёў у сабе парадкі.
Боль ад сябе я адчапіў,
Думкі дрэнныя зляцелі.
Старонак момант не спыніў,
Да попелу яны згарэлі.
І без мінулага мне добра.
Словы кладуцца нібы ліст!
Не душыць, не сціскае кобра
І без увагі пралятае свіст.
Жыву я сённяшняй паэмай,
Не адступаючы назад!
Я рады, што з гэтай зменай,
Пабудаваў я новы лад!
10.2017
*****
Павольна апускаюцца сняжынкі.
Быццам бы, вецер не кранае іх.
І ціхім днём, нібы парушынкі,
Ціхенька, сядуць на мой дом.
І на двары, на даху, па ўсёй акрузе –
Іх вельмі шмат сабралася зімой.
І колькі іх яшчэ да нас прыбудзе,
Каб усё схавалася пад коўдру, белізной?!
А снежань, толькі зараз распачаўся
І кажа нам, што змены падышлі.
І з першым снегам ён не памыляўся,
Усё як трэба, глядзім у календары.
І ўскалыхнула мой настрой надвор'е.
Са святам, з радасцю ўнутры,
Я назіраю на зімовае спатканне –
Сняжынак, што кранаюцца зямлі.
01.2019
*****
Блукаю я сярод аблокаў.
Была ты побач. Дзе ж цяпер?
Хапіла табе пару крокаў,
Ты павялічыла
